Pracuję w podejściu psychodynamicznym, które łączę głównie z metodą pracy psychodramą. Podejście psychodynamiczne zajmuje się między innymi leczeniem zakłóceń przeażywania i zaburzeń osobowości. Praca w tym podejściu jest poprzedzona procesem diagnozy i sformułowaniem kontraktu. Diagnoza ma na celu zrozumienie indywidualnych uwarunkowań zaburzeń występujących u pacjenta. Kontrakt jest umową dotyczącą wzajemnych oczekiwań pacjenta i terapeuty. W kontrakcie określane są cele, sposoby ich osiągnięcia oraz warunki współpracy. Bardzo ważna jest świadoma zgoda pacjenta na leczenie, gdyż proces leczenia dokonuje się w pacjencie i psychoterapeuta nie może sam wprowadzić potrzebnych zmian. Konieczna jest również współodpowiedzialność pacjenta za leczenie, jego własna aktywność w identyfikowaniu zakłóceń przeżywania. Niewątpliwie warunkiem skuteczności psychoterapii jest powstanie relacji terapeutycznej, w której wytwarza się przymierze między psychoterapeutą a pacjentem.

Psychoterapia ma na celu umożliwienie uświadomienia procesów psychicznych, toczących się bez wiedzy pacjenta: niedostrzegalnych konfliktów wewnętrznych i interpersonalnych, sprzecznych motywacji itp.. W leczeniu dąży się do zrozumienia pacjenta, jego świata wewnętrznego i jego sposobu bycia w świecie zewnętrznym, w relacjach z ludźmi. Pacjent jest pobudzany do uzyskania wglądu w aktualne procesy psychiczne będące przyczyną objawów. Podejmowany jest także wgląd w relacje z otoczeniem (konflikty interpersonalne), dysfunkcjonalne sposoby myślenia i przeżywania, mechanizmy obronne i cechy osobowości. Psychoterapia pomaga w dostrzeżeniu związku objawów z procesami psychicznymi, wyrażanymi przez te objawy. W leczeniu dąży się do określenia uwarunkowań objawów przeszłymi wydarzeniami, jak i modyfikacji cech osobowości, odpowiedzialnych za zakłócenia przeżywania (Aleksandrowicz, 2000; Czabała, 1999).

Psychodramę natomiast można określić jako metodę, w której człowiek może spotkać się z drugą osobą bądź ze sobą samym na Scenie. Roman Ludkiewicz pisał, iż metoda ta polega na odgrywaniu przez protagonistę (uczestnika, pacjenta), pod kierunkiem lidera, znaczących emocjonalnie wydarzeń, mających pomóc w rozwiązaniu konfliktów i uwalnianiu od ograniczeń. Człowiek w ten sposób może odzyskać zdolność do bycia spontanicznym i kreatywnym – zdolność do twórczej aktywności (Ludkiewicz, 2011). Psychodramę można także rozumieć jako drogę do praktykowania życia bez lęku o popełnienie błędu. Założenie Jacoba Levy’ego Moreno dotyczące tego, iż „działanie lepiej leczy niż mówienie” – można odnieść zarówno do pracy z grupami, jak i pacjentami indywidualnymi. Poprzez działanie człowiek może  poszukiwać nowych rozwiązań dla doświadczanych w życiu osobistym trudności. Na Scenie istnieje możliwość przeżycia tego, co może się stać bądź tego, co się nie stanie. Praca indywidualna opiera się korzystaniu z symboli obecnych w gabinecie, którym protagonista (pacjent) nadaje rolę, by doszło do uruchomienia stłumionych uczuć, konfliktów czy kompleksów. Natomiast praca grupowa daje możliwość protagoniście wyboru do roli osób z grupy. Wszystkie sceny rozgrywają się w teraźniejszości, nawet jeśli protagonista chce cofnąć się wstecz bądź wyruszyć w przyszłość (Karp, 2005; Ludkiewicz, 2011; Pawlik, 2012; Bielańska, 2009).

Pragnę podkreślić, iż staram się dążyć do relacji opartej na współpracy, poprzez którą pacjenci mogą lepiej rozumieć siebie, własne przeżycia, potrzeby i zachowania. Ważne jest dla mnie, by pacjenci dzięki pracy nad sobą mogli podążać własną drogą życiową.

Podejmuję pracę terapeutyczną z pacjentkami o różnych trudnościach – zarówno emocjonalnych, jak i psychicznych. Zajmuję się także kompleksową diagnostykę psychologiczną, konsultacjami diagnostyczno – terapeutycznymi, jak i psychoterapią indywidualną, rodzin i par. Podejmuje pracę terapeutyczną z młodzieżą, osobami dorosłymi, rodzinami i parami.
Prowadzę szkolenia dotyczące relacji interpersonalnych, szczególnie relacji terapeutycznych,  za pomocą grupowego treningu balintowskiego.

Literatura:

Aleksandrowicz, J. (2000). Psychoterapia. Podręcznik dla studentów, lekarzy i psychologów. Warszawa: PZWL.

Ceglarek, J. (2009). Zastosowanie monodramy w psychoterapii wglądowej. W: A. Bielańska (red). Psychodrama. Elementy teorii i praktyki. Warszawa: Wydawnictwo Psychologii i Kultury ENETEIA.

Czabała, Cz. (1999). Czynniki leczące w psychoterapii. Warszawa: PWN.

Karp, M., Holmes, P., Tauvon, k. B. (2005). The handbook of psychodrama. London and New York: Routledge.

Ludkiewicz, R. (2011). Rozgrzewka i wybór protagonisty w psychodramie. W: Psychoterapia 1 (156) 2011, str. 39-48.

Pawlik, J. (2012). Psychodrama i inne techniki niewerbalne. Warszawa: Wydawnictwo Psychologii i Kultury ENETEIA.

Wasilewski, B., Engel, L. (2011). Grupowy trening balintowski. Teoria i zastosowanie. Warszawa: Wydawnictwo Psychologii i Kultury ENETEIA.